De 50 beste platen van 2012.

	Artiest	Plaat
1	Bruce Springsteen	Wrecking Ball
2	Sigur Rós	Valtari
3	Het Zesde Metaal	Ploegsteert
4	Godspeed You!Black               Emperor	Allelujah! Don't Bend! Ascend!
5	Beach House	Bloom
6	Tallest Man on Earth	There's no Leaving Now
7	Tame Impala	Lonerism
8	SX	Arche
9	Perfume Genius	Put Your Back N 2 It
10	Glen Hansard	Rhythm and Repose
11	Michael Ward	A Wasteland Companion
12	Of Monsters and Men	My Head Is An Animal
13	First Aid Kit	The Lion's Roar
14	Band of Horses	Mirage Rock
15	Absynthe Minded	As It Ever Was
16	Mark Lanegan Band	Blues Funeral
17	Grizzly Bear	Shields
18	the XX	Coexist
19	Bat For Lashes	The Haunted Man
20	Blaudzun	Heavy Flowers
21	Japandroids	Celebration Rock
22	Sharon van Etten	Tramp
23	Cloud Nothings	Attack on Memory
24	Josh Ritter	Bringing in the darlings
25	Regina Spektor	What We Saw From The Cheap Seats
26	Wild Nothing	Nocturne
27	Isbells	Stoalin'
28	How To Dress Well	Total Loss
29	Mount Eerie	Clear Moon
30	DIIV	Oshin
31	Andrew Bird	Break It Yourself
32	Alabama Shakes	Boys & Girls
33	Jack White	Blunderbuss
34	Calexico	Algiers
35	the Mynabirds	Generals
36	Spain	The Soul of Spain
37	Baroness	Yellow & Green
38	Jessie Ware	Devotion
39	the Shins	Port of Morrow
40	Hidden Orchestra	Archipelago
41	Islands	A Sleep & A Forgetting
42	Cat Power	Sun
43	Hannah Cohen	Child Bride
44	Howler	America Give Up
45	Dinosaur Jr	I Bet On The Sky
46	Lee Ranaldo	Between the times & the tides
47	Graham Coxon	A+E
48	Air	Le Voyage dans la Lune
49	Flying Lotus	Until the Quiet Comes
50	Bob Dylan	Tempest

Mijn bijzit-bijdrage aan de democratie, 14/10/2012

“Eigenlijk zou ik wel graag eens bijzitter zijn,” had ik mezelf laten ontvallen op één of ander familiefeest begin dit jaar. Zonder er verder iets voor te doen werd die stille droom werkelijkheid. Op 14 oktober mocht ik mijn steentje bijdragen aan de democratie. Een concept waar ik zo trots op ben en tot der dood zal verdedigen. Van kans op overslapen was geen sprake, ik was ruim op tijd wakker en om toch maar geen parkeerplaats een ganse voormiddag te bezetten, ging ik te voet richting gemeentelijke basisschool ofte stemlokaal van dienst. Geëngageerder kon niet.

Bij aankomst maakte ik kennis met mijn collega’s voor die ochtend. Heel jonge mensen - de voorzitster niet inclusief, was ik de oudste, - waar stad Menen speciaal voor gekozen had. We waren met zeven. Twee mochten vertrekken. De voorzitster stelde voor te loten. Ik onthield me, ik wou sowieso blijven. Een kameraad eveneens, “omdat ik nu toch wakker ben”. Ik bedacht dat onze intenties wellicht iets uit elkaar lagen. Om 7u55 verscheen de achtste opgeroepen bijzitter. De aanwezigheidslijst was al een kwartier ingediend. De jongeman, die gehoopt had door zijn late aankomst terug naar huis gestuurd te worden, zal 14/10 vooral onthouden door zijn fikse boete. Hij besloot toch nog te wachten tot de opening van ons stemlokaal om zelf ook te stemmen. Een zoveelste proteststem, vermoedde ik.

Bij de taakverdeling positioneerde ik mij duidelijk. Identiteitskaarten teruggeven aan mensen is niks voor mij. Ik herken kennissen en buren al amper als ik ze in nieuwe contexten tegenkom. Ik wou me een paar afgangen besparen. Neen, het adres aflezen op hun stembrief en een kruisje naast hun naam zetten op de lijst, dat zou mijn rol worden. Eentje die ik met verve vervulde. Tussendoor kregen we koffie, water, cola, broodjes, alles wat we wilden. Zelfs pintjes. Ik vroeg nog of dat iets was voor na het stemmen, maar nee hoor, dat was voor tijdens onze plicht. Leek me een beetje raar. Edoch, ik liet het niet aan mijn hart komen en keilde er een aantal naar binnen. Een welgemeende acht op tien voor sfeer en gezelligheid.

Tegen het einde toe mochten we ook zelf stemmen, een taak die me steeds een groot verantwoordelijkheidsgevoel geeft. Ik ben trots dat ik mag stemmen, vandaag zelfs nog een pak meer dan anders, en zou het nooit in mijn hoofd halen mijn stem weg te gooien. Rond 14u was onze telling eindelijk rond. Zoveel mensen kwamen stemmen, zoveel stemformulieren waren gebruikt, zoveel gewettigde afwezigen. Slechts anderhalf procent was niet komen opdagen. Ik was trots op mijn gemeente en ging met de glimlach naar huis, waar ik, zoals steeds op verkiezingsdag, de verkiezingsshow op tv volgde van begin tot einde. Wat ik zag, zoog elk beetje trots en blijheid weg uit mijn tengere lichaam. Laat op de avond zette ik Monty Python op om toch nog maar eens te kunnen lachen voor het slapen. Er zijn nog zekerheden.

Sigur Rós - Rivierenhof, Antwerpen, 27/08/2012

 

“Dit is de enige groep die me nog nooit ontgoocheld heeft,” waren mijn laatste woorden voor het concert. Twee uur later zag ik me genoodzaakt die woorden terug in te slikken. Nochtans, een magische band als Sigur Rós met een magische live-reputatie die tourt voor de release van een magisch album, Valtari, en op hun weg halt houdt in het magische Openluchttheater Rivierenhof in Antwerpen waar een magische zomeravond hen opwachtte. In potlood had ik het concert al bovenaan mijn eindejaarslijstje gezet. Zo overtuigd was ik. En toen begon het concert...

Een bassist die duidelijk gefrustreerd was door het niet functioneren van zijn instrument, een gans arsenaal roadies die het probleem maar niet leek te kunnen oplossen, problemen met één of andere piano op het podium, een nummer dat werd ingezet en al even snel werd stopgezet en vervangen door een ander, “thanks for coming and sorry for the mess”, excuseerde Jonsi zich voor het laatste nummer. Technische problemen zijn nu eenmaal iets wat je niet helemaal in de hand hebt en dus viel de band niets te verwijten, maar toch was onze aandacht door die mankementjes tijdens de eerste vier nummers iets te veel afgeleid en duurde het een tijdje voor we helemaal in de sfeer van het concert raakten .

Goed, genoeg negatief gedoe. Wat daarna volgde, was een adembenemend schouwspel van een band die één werd met de omringende natuur, alsof het avondbriesje door de bomen deel uitmaakte van de Ijslandse muziek. Jonsi’s stem kwam bij momenten als recht uit de donkere hemel en werd prachtig aangevuld met een leger strijkers, blazers en toetsenisten. Sigur Rós verantwoordde de heuse veldslag om fel begeerde tickets voor dit concert met een aaneenschakeling van hun allermooiste nummers. Van het recentste album onthouden we vooral Varuo, waarbij de backing vocals amper versterking nodig hadden om doorheen merg en been te snijden van elk aanwezig zieltje. Verder waren het vooral nummers uit Agaetis Byrjun en () die de setlist domineerden. Niet toevallig uiteraard, aangezien de sound op Valtari een ganse stap weg is van hun vorige, meer uitbundige Með suð í eyrum við spilum endalaust terug richting hun meest atmosferische momenten.

Afgesloten werd er, zoals gebruikelijk, met 'Popplagio' ofte 'Untitled #8'. Ik weet dat alle adjectieven al honderdduizend keer uit de kast gehaald werden bij alles wat Sigur Rós doet en gedaan heeft door hun leger rabiate fans. Maar ik ga het toch nogmaals doen. Dit epische, kwartier lange, schijnbaar maar niet tot ontploffing komende crescendo doet makkelijk elk haartje op eenieders lichaam rechtkomen van verwondering en kan zo de soundtrack zijn bij de aankomst aan de poorten van de hel in Dante’s La Divina Commedia. Het zijn van die concertmomenten waarop je als toeschouwer volledig elke vorm van tijd- en plaatsbesef verliest en in een eeuwige trance verzeilt. Dat is uiteindelijk de reden waarom we zo van Sigur Rós houden, dat is uiteindelijk de reden waarom we zo hadden uitgekeken naar dit concert, maar dat is uiteindelijk ook de reden waarom het misschien niet helemaal voldeed aan de verwachtingen, het duurde namelijk iets te lang voor we in die trance geraakten. Maar toch, wat een band! 

Mijn vijftien favoriete liedjes met of over de regen.

Omdat we maar niet van dit sch**tweer verlost geraken, kunnen we er maar beter iets mee doen. Zo denkt ik daar toch over. Bij deze dus. Veel bands of songwriters hebben zich in de geschiedenis van de muziek laten inspireren door dat machtige water dat als een geschenk uit de hemel komt. Een ode aan de voor mij vijftien beste nummers met of over regen.

Waarschuwing: dit is volledig subjectief en volgt trouw mijn muzieksmaak.

15. Rain When I Die - Alice in Chains

Mijn op één na favoriete Seattle-band. Wat een nummer, wat een zanger!

14. Radiohead - Sit Down, Stand Up

The rain drops. (x100)

13. Demis Roussos - Rain and Tears

Als ik het er niet tussen zet, krijg ik mijn Nieuwjaar niet.

12. Led Zeppelin - Fool in the Rain

Geniaal. Genialer. Geniaalst. Led Zeppelin.

11. Ryan Adams - Damn, Sam (I Love A Woman That Rains)

"I'm as open as a door in her house that leads to her room"

10. Blind Melon - No Rain

Eén van de meest ondergewaardeerde bands van de jaren negentig.

9. Led Zeppelin - the Rain Song

Producer Rick Rubin over the Rain Song: "I don't even know what kind of music this is. It defies classification. There's such tasteful, beautiful detail in the guitar, and a triumphant feel when the drums come in. It's sad and moody and strong, all at the same time. I could listen to this song all day. That would be a good day."

No further comment.

8. Bob Dylan - Buckets of Rain

"Like your smile and your fingertips
Like the way that you move your hips.
I like the cool way you look at me.
Everything about you is bringing me misery."

7. the Beatles - Rain

Het beste B-kantje ooit. En ook wel: één van de allereerste nummers waar geëxperimenteerd werd met achterwaarts afgespeelde backing vocals. The Beatles... wie anders?

6. R.E.M. - I'll Take the Rain

Wat mis ik R.E.M.!


"I used to think
As birds take wing
They sing through life so why can't we?"

5. Radiohead - Paranoid Android

The song! The clip! The album! The band! The panic! The vomit!

4. Have You Ever Seen The Rain? - Creedence Clearwater Revival

Zo "simpel" en toch zo geniaal. Meer moet dat niet zijn.

3. Led Zeppelin - When The Levee Breaks

Laatste keer Led Zeppelin, ik beloof het. Er kan een gans boek geschreven worden over al het geniale aan dit nummer. Laat ons het dan gewoon over de drumsound van John Bonham hebben. Jimmy Page:

"We were playing in one room in a house with a recording truck, and a drum kit was duly set up in the main hallway, which is a three storey hall with a staircase going up on the inside of it. And when John Bonham went out to play the kit in the hall, I went "Oh, wait a minute, we gotta do this!" Curiously enough that's just a stereo mic that's up the stairs on the second floor of this building, and that was his natural balance."







(Of waarom drummers die 37 micro's rond hun drum willen mietjes zijn...)

2. Pearl Jam - Wash

Ik hoorde u al nadenken, beste lezer. Een lijstje zonder Pearl Jam, van deze dienaar, zou het echt? Neen dus.

"Oh please, let it rain today
This city is so filthy, like my mind in ways"

1. Love Reign O'er Me - The Who

 Er was geen seconde twijfel over de nummer één. Zelfs geen halve.

"Oh God, I need a drink of cool, cool rain."

It takes a nation of millions to hold us back...

De vloek van Sant Jordi

23 april was het groot feest in Barcelona. Dan vieren ze Sant Jordi, de patroonheilige van de stad. Sant Jordi, Saint Georges, Sint Joris, noem maar op. U herkent het rode kruis op witte achtergrond op het embleem van Barcelona, u herkent ook het St George’s cross als Engelse vlag en u herkent tevens Barcelona-legende Johan Cruyff die zijn zoon, ondanks hevig Spaans protest, Jordi doopte. Dit keer was het echter geen zo’n plezante ‘Diada de Sant Jordi’ voor de culès. Op een paar dagen tijd verloren ze zowel het laatste sprankeltje hoop op een unieke vierde La Liga titel op rij door thuisverlies tegen aartsvijand Real Madrid, als de kans om als eerste team ooit de Champions League twee maal op rij te winnen.

Uiteraard staat dan de verzamelde voetbalpers op zijn achterste poten met klaargemaakte conclusies. De mannen van Guardiola hebben geen plan B, ze hebben geen verdediging, ze hebben geen boomlange spits om een lange bal naartoe te gooien, hoe kan het dat Pep in zo’n belangrijke wedstrijden jonkies als Cuenca en Tello moet gebruiken, ... Mag ik Frankie Loosvelt-gewijs een heel grote “Zever Gezever” poneren?  

De kweekschool van La Masía
Eerst en vooral, dat Barcelona veel spelers uit eigen jeugd opstelt, zou altijd en overal toegejuicht moeten worden. Xavi, Iniesta en Messi waren ook niet van in hun eerste wedstrijd wereldklasse. Veel liever een Cuenca, Thiago of Tello die nog voor de ziel van Sant Jordi spelen en enige tijd nodig hebben om zich in te werken dan voor veel geld een nieuwe Zlatan halen. Die les zal Guardiola ook wel geleerd hebben. En dat is ook meteen de reden waarom zoveel mensen, Johan Boskamp op kop (en mezelf er kort achter), hun bewondering voor FC Barcelona niet kunnen wegsteken, hoe objectief ze ook proberen te zijn. Typevoorbeeld: toen Pep Yaya Touré van de hand deed, dachten we dat ie gek geworden was. Nu is Busquets, een Catalaan in hart en nieren, op die positie misschien wel de beste verdedigende middenvelder ter wereld. Yaya wie?

Bovendien, in de pijnlijke uitschakeling in de Champions League, heeft Chelsea van hun 4 schoten op doel 3 goals gemaakt. Barcelona heeft in beide wedstrijden 4 maal het doelhout getroffen. Laat die wedstrijden 10 keer herspelen en de kans is vrij reëel dat je 9 keer een voor de blaugrana betere uitslag zult krijgen. Het is nu niet zo. Jammer, maar dat is ergens ook het mooie aan voetbal. Aan het einde wint niet altijd de beste ploeg. Het is waarom je als kleine ploeg altijd met een sprankeltje hoop aan de wedstrijd begint, wie ook de tegenstander is.  

De wet van de sport
Ook in de competitie was het onvermijdelijk dat Real Madrid wel eens een keertje de betere zou zijn. De ene ploeg lanceert Cuenca, Thiago en Tello. De andere koopt Ronaldo, Benzema en Kaka voor bijna 200 miljoen. Mag het even? Het was bovendien onvermijdelijk dat die punten die ze door nonchalance en misschien wat onverschilligheid lieten liggen tegen Getafe, Sociedad, Osasuna ... hen zuur zouden opbreken aan het einde van de rit, mede door het hoge pletwalsgehalte waarmee de Koninklijke door La Liga stormde. Elk jaar alles winnen gaat gewoon niet. Vraag het aan Federer. Vraag het aan Gilbert. Dat is de wet van de sport.

Tot slot heeft FC Barcelona dit seizoen een uniek aantal doelpunten gemaakt en Valdes hield zomaar 896 minuten op rij zijn netten schoon, een record. En dat met een fenomenaal combinatievoetbal, geschoold op het model van Johan Cruyff waar elk jong voetballertje – geloof me vrij, ik heb er al meer dan genoeg geïnterviewd – een voorbeeld probeert aan te nemen. Moeten ze dan echt investeren in types als bijvoorbeeld Pepe en Van Persie om hun systeem om te gooien? Waarom? Omdat ze eens een jaar zullen afsluiten met enkel de Spaanse Supercup, het WK voor clubteams en misschien nog de Copa del Rey? Wat een weelde.

't Zesde Metaal - Ploegsteert (2012)

’t Zesde Metoal, dat es e West-Vlams hroepke rond frontman Wannes Cappelle van Wevelhem. Khoa doa jirlek in zin, min voader klapt doar ol joaren van, mor he kent dat é, he wilt doa ton gelik ne rebelse koppehoard nie te vele na luistern. Om ton mjistol achteraf in te zien da je verkjird wos. Just gelik met AC/DC, Arno, the Wallace Collection, ... Moroal van ’t verhoal, miskien moek e bitje mjir luistern na min voadr. Mo swat, kskrivve dat ier niet vor e bitje mè min voadre te bof’n, da doe me ton wel dihter teehn nieuwjoar. Nin, kskrivve omda ’t Zesde Metoal e nieuw ploatje è gemakt woavan da kik vinne daj der ollemolle na moe luistern.

Jist en vorol, de cd noemt Ploegsteert. Dat is vanjiste ki wok den titel van het skonste nummer ip de ploate. Ploegsteert is e liedje da Wannes geskreven èt vo oeze jammer genoeg overleedn coureur Frank Vandenbroucke. He wit of he wit niet, da was e bitje min idool in tidde. E woord van kritiek ip VDB en kzate ip min peird, nu noh ossan eihelik. En kmoe zehn, kvinne da Wannes da zo skwonne gedoan èt. ’t Liedje pakt mie echt iedere ki were. “De Schepper a compassie, je mocht hoan”. Echt prahtigen tekst, kippevel.

Mor oljinne klapn van da liedje zou een bitje oneer zin vo de reste. Want openingsnummer “Last van u” ès ol e perelke va jewelste en da hoa bikan hjil de ploata azwo deure. Numero drie “Ier bie oes” es echt een fenomenaal nummer da je meesleept over ollerlie emoties en gevoelns woavan daj nie jis mi wiste of daj ze noh à. Skitterend! Noh zuk e zwoar nummer es “Ge Zwiegt”. Mo pas ip, Wannes wit wok olsan wel de nwodihe dosis humor in zin tekstn te steekn. Helik iere in e vrji tristih liedje zingt ie: “En de tijd es ne genezer, mor oes trokt ie ut mekoar. Hastn lik Jezus zin verrezen, mor ik spele da nie kloar”.

Nu, ort e kji, tes nie ollemoale trahe, moelikke nummers wi. “In de ploaster” bievworbeeld es e bitje mjir ip tempo. Mo toch est vjorol met de emosjoneel zwoardere nummers da Wannes eht rehte na ’t herte hoat. Pak nu wok “Oe Est Meuglijk”, e liedje over ne verre moat die zelfmword pleegt. Da es toh hin simpel thema, mo toch weet Wannes bepoalde dingn perfect te verwoordn.

Dus how, oast under na de winkle en oalt die cd en hoa voorol ieverst na n’iptreedn van ’t Zesde Metaal, want ki ze hezien in De Kreun overlatst en twos echt wel manjifik.



P.S. A min voader vawie ier jirder sproake: “he moet u zolder wiln leehn, vworda je verhust”. Ej em?

"What A Waster, What A Fucking Waster"

Peter Doherty, Vooruit Gent, 10 april 2012

“Moeten we hier eigenlijk mee tevreden zijn?” Het leek de grote vraag die op ieders lippen hing na afloop van dit surrealistische concert. Doherty speelde veel langer dan we hadden verwacht. De set duurde van iets voor 22u tot iets voor middernacht. Zeker nadat hij al na een drietal nummers een eerste keer van het podium ging - strompelde zeg maar – zag het er benard uit en zagen we ook vele mensen richting uitgang gaan. Je kan ze amper ongelijk geven. Met hangen en wurgen spartelde Pete zich een weg doorheen openingsnummer Last of the English Roses. Dat gitaar spelen, hoe deed je dat ook alweer? In vergelijking met voorgaande soloconcerten van het Engelse rockicoon leken we af te stevenen op een nieuw debacle zoals in Trix, lichtjaren verwijderd van die magische keer in 2009 op de Lokerse Feesten. Dat Time for Heroes standhield, heeft meer te maken met de kwaliteit van deze tijdloze Libertines-klassieker dan met de performance ervan.

En toch … Pete kwam terug en leek gaandeweg steeds wakkerder, nuchterder, geconcentreerder (schrappen wat niet past) te worden. Er kwam nog steeds veel gepingel op zijn gitaar aan te pas. Nog steeds nam hij uitgebreid de tijd voor wat dronkemanspraat met de eerste rijen. En nog steeds waren er momenten dat de man op het podium duidelijk in een andere wereld verkeerde. Maar meer en meer slaagde hij er toch in de schoonheid van zijn songs te laten doorschijnen. East of Eden was prachtig. Don’t Look Back Into the Sun en Fuck Forever hadden iedereen mee. En Albion blijft één van de mooiste Engelse popnummers van de laatste 15 jaar. Op het einde leek hij zelfs niet meer van het podium weg te halen. Zijn versterker werd zichtbaar tot Peters verbazing afgelegd, zijn roadie kwam zijn gitaar afnemen en de angst was op de gezichten van de security af te lezen toen Pete zowat de ganse eerste rij suggereerde het podium op te komen.

Die band tussen Doherty en zijn fans is altijd speciaal geweest en blijft dat nog steeds. Maar net daarom is het extra jammer dat hij die trouwe schare fans niet wat meer teruggeeft. Dat de man een geniaal songwriter is, daar is niet de minste twijfel over. Daarom zal ook zijn volgende optreden weer veel volk trekken. En ikzelf zal er zonder de minste twijfel ook weer bij zijn. Maar alstublieft, beste Doherty, probeer het ons eens niet zo moeilijk te maken om je te verdedigen tegenover je criticasters. Ik denk stiekem dat we dat wel verdienen. Volgende keer speel je gewoon weer zoals in Lokeren. Een prachtset, vol prachtnummers, zoals je die in overvloed bij elkaar geschreven hebt, mooi aan elkaar gepraat met je heerlijke cockney humor. Willen we dat afspreken?

Marcelo 'El Loco' Bielsa: de volgende trainer van FC Barcelona

Als Pep Guardiola zou beslissen niet bij te tekenen bij de blaugrana, is er mijns inziens maar één man die in zijn voetsporen mag treden: Marcelo Bielsa, de huidige trainer van Athletic Bilbao. Niet zozeer omdat Bielsa een groot bewonderaar is van Pep. Neen, eerder omgekeerd, Pep haalde veel van zijn inspiratie en voetbalfilosofie net bij de Argentijn.

Maar vanwaar komt die bijnaam nu, El Loco ofte De Gek? Is hij echt zo gek als hij wordt geportretteerd? “Neen, nog veel gekker!” antwoordt Iker Muniaín, het jonge wonderkind van Bilbao. Bielsa heeft een unieke stijl en blijft trouw aan zijn principes. Enkele gekheden op een rij:

- Bielsa duidt met een stift op zijn schoenen aan waar spelers de bal moeten raken.
- Toen Bielsa benaderd werd door een agent van Chelsea’s Abramovich, wees hij hem af: “ik spreek niet met mensen die andere mensen vertegenwoordigen.“
- Bielsa geeft bijna nooit interviews, liever persconferenties. Zijn filosofie is dat de kleinste lokale krant evenveel aandacht verdient als Marca.
- Toen Bielsa dit seizoen op zijn eerste dag als trainer van Athletic Bilbao verscheen, had hij alle 38 competitiematchen van vorig jaar bestudeerd, geanalyseerd en in gekleurde spreadsheets gegoten.
- Enkel Real Madrid en FC Barcelona hebben meer geslaagde passes en doelpunten dan Bielsa’s team.
- Bielsa oefent vaak met acht vierkanten op een veld afgebakend met tape. Nooit mogen twee teammaats in hetzelfde vak komen. Ruimte vrijmaken.
- Een paar weken terug werd Bielsa gestopt door enkele kinderen of hij hun sticker album wou signeren. Bielsa nam het fotoboek mee, zei de kinderen 24 uur later op dezelfde plek terug te komen en kwam terug met het boek, getekend door elke speler van Athletic.

San Mamés, de thuishaven van de Basken, leeft op en brengt nog een extra dimensie aan de op zichzelf al zo trotse Basken. Nochtans was het geen gemakkelijke start. Bilbao won geen enkele van hun eerste vijf wedstrijden. Maar Bielsa bleef bij zijn overtuiging en dat loonde. "Un hombre con ideas nuevas es un loco hasta que sus ideas triumfan,” zei de trainer. Sinds die vijf wedstrijden heeft Bilbao nog slechts drie van hun 21 wedstrijden verloren, staan ze op één puntje van Champions League kwalificatie, hebben ze de finale van de Copa del Rey bereikt en hebben ze donderdag pas echt hun Europese visitekaartje afgegeven: op Old Trafford kreeg Manchester United, dat wel eventjes die Europa League zou gaan winnen als troostprijs, een lesje Totaalvoetbal met grote T. Slechts door enkele supersaves van David De Gea bleef United gespaard van een totale vernedering en werd het ‘slechts’ 2-3 voor de Basken.

Slotpuntje dat in het voordeel van Bielsa pleit: hij houdt van jonge spelers en geeft ze ook 100% hun kans. Bij Bilbao zijn de Spaanse jeugdinternationals Ander Herrera, Javi Martinez, Iker Muniaín, Fernando Llorente en Ander Iturraspe volledig aan het open bloeien tot absolute wereldklasse. Maar ook voorheen al: met een erg fris voetballend Chileens nationaal elftal bracht hij op het WK 2010 in groep H bijna latere wereldkampioen Spanje aan het wankelen en kwalificeerden beide landen zich uiteindelijk samen voor de tweede ronde. Bielsa liet zijn Chili met sterkhouders Alexis Sanchez, Jean Beausejour en Jorge Valdivia de wereld zien hoe mooi voetbal kon zijn, ook door een kleine natie. En zelfs daarvoor al, als bondscoach van Argentinië, bereikte hij de finale van de Copa America en won Olympisch Goud met Messi in een hoofdrol, nog steeds de enige Argentijnse bondscoach die erin slaagde Messi te laten schitteren bij de albicelestes, beide afkomstig uit Rosario. Toeval? Toeval bestaat niet. En Messi weet dat ook nadat hij twee weken geleden verklaarde dat hij zou willen dat ofwel Guardiola blijft ofwel Bielsa in zijn plaats komt. En als Leo het zegt…

Club Brugge – Beerschot, 05/02/2012

Bijna 25.000 mensen trotseerden zondagavond extreme vrieskou om in Jan Breydel hun club aan te moedigen. Een paar keer per jaar ben ik er ook graag bij. De grootste club van West-Vlaanderen. Toch wel een mooi stadion. En als groot voetballiefhebber ga je gewoon graag naar voetbal. Want ook al heb je geen herhalingen, close-ups en warme zetels, in het stadion zie je toch net iets meer dan thuis. Dat is geen mening, dat is gewoon een vaststaand feit. En zo was ik zondag één van de gelukkigen die anderhalf uur mocht zitten bibberen. Maar er was ook voldoende op het veld te zien om ons warm te houden, twee zaken in het bijzonder.

Are you watching, Bjorn Vleminckx?
Zo was er Joseph Akpala die uitstekend speelde alleen in de spits bij blauwzwart. Hij was altijd aanspeelbaar, was balvast, woog op de verdediging van de ratten en scoorde tweemaal. En dat voor een spits die vorig jaar ei zo na bij het groot huisvuil gezet werd en waarvoor het nieuwe bestuur heel diep in de buidel tastte om Bjorn Vleminckx naar Olympia te halen.
Zelfs toen Akpala vijf minuten voor tijd een applausvervanging kreeg, vond Daum het niet nodig Vleminckx op het veld te zetten. Hogli werd erop gezet. Een Duitse ingeving om de ‘krappe’ 5-1 voorsprong vast te houden? Geen idee. Nee, Vleminckx en Brugge, het is voorlopig niet het sprookjeshuwelijk dat de transferprijs zou rechtvaardigen. Benieuwd hoe CEO Mannaert dat in zakentermen vertaalt. Aandelen verkopen voor de waarde helemaal weg is?

Nabil wie?
Naast Akpala was de meest opvallende figuur bij Club Brugge ongetwijfeld Maxime Lestienne. Lestienne, die nog 20 jaar moet worden, werd door Club Brugge weggeplukt toen Excelsior Moeskroen failliet ging in 2010. Voor hem een droom om bij zijn favoriete club te gaan spelen. Club, dat de ene Noor na de andere Colombiaan binnenhaalt, heeft misschien wel de oplossing voor het plotse vertrek van Nabil Dirar onder hun neus lopen in de vorm van deze jonge, o zo talentrijke Belg. Gisteren zag je alvast iedereen op het puntje van de stoel gaan als Lestienne de bal kreeg. Na 70 minuten, 2 goals, 1 assist en veel mooie acties die van groot zelfvertrouwen getuigden mocht ie de warmte opzoeken onder luid applaus van de Brugse aanhang. Als Lestienne zo blijft spelen en zich ontwikkelen, is het maar de vraag of je hem nog uit de ploeg kan houden, wie dat gekke Brugse bestuur ook nog aankoopt.

De beschermengel van Leo Messi

Ik ga het meteen toegeven: ik ben een FC Barcelona-fan. Al zo lang als ik me kan herinneren. In goede tijden, zoals nu. Maar ook in slechte tijden. Ook al werd de club vertegenwoordigd door 11 Nederlanders, de magie van het blaugrana shirt verdween nooit. Daartegenover staat dus dat Real Madrid nooit op enige sympathie van me heeft kunnen rekenen. De logica zelve. Maar voorheen kon ik hun sportieve prestaties wel appreciëren. Toen Ronaldo da Lima die andere liefde van me, Manchester United, op zijn eentje uit de Champions League knikkerde met een hattrick op Old Trafford, deden we ons hoedje af. Díe goal van Zidane in de Champions League-finale tegen Leverkusen probeerden we jarenlang zelf op het trainingsveld. En Raúl... hoe kan iemand in godsnaam iets tegen Raúl hebben? Op zovele vlakken een rolmodel.

José de tovenaar
Maar sinds Mourinho overgenomen heeft op Bernabeu is er toch iets veranderd. Zowat elke voetballer die een beetje talent vertoont, proberen ze in te lijven. Özil, Di Maria, Benzema, Cristiano Ronaldo, Kaka, Sahin, Canales, Pedro Leon, Coentrao, Varane, … Genoeg om de Belgische begroting te dichten. En wonder boven wonder, het lijkt nog resultaten op te leveren ook. Het genie van Mourinho kent waarlijk zijn gelijke niet. In de Spaanse competitie wordt zowat elke tegenstander met een pandoering om de oren wandelen gestuurd. Real telt halverwege de competitie vijf punten voorsprong op de Catalaanse aartsvijand. En toch... De Supercopa verloren tegen Barça, in de competitie hun thuismatch verloren tegen Barça, nu ook de heenmatch in de Copa del Rey in eigen huis verloren tegen Barça... Frustraties zijn begrijpelijk. Maar waarom toont Real zich telkens van zijn allerslechtste kant in die wedstrijden? Waarom draait elke Clásico de laatste jaren uit op een festival van zware overtredingen en rode kaarten? Begrijp me niet verkeerd, ik ben de eerste om toe te geven dat ook Barcelona hierin meespeelt. Qua theater kennen jongens als Busquets en Dani Alves, hoe begenadigd ze ook zijn als voetballer, hun gelijke niet.

Pepe
Maar – laten we een kat een kat noemen – de meest opvallende figuur in zowat elke Clásico is Pepe, een Portugese verdediger die tegen Barça telkens uitgespeeld wordt in het middenveld door Mourinho. Niet omwille van zijn grote voetbaltalent, want er lopen bij de U12 van de Koninklijke jongens met meer technische bagage dan Pepe. Wel omwille van zijn ronduit vuile, agressieve spel in een wanhopige poging het Messi en Xavi zo moeilijk mogelijk te maken het spel te sturen. Resultaat: Real eindigt zowat elke Clásico met een man minder, waarop Mourinho telkens gans Madrid wil wijsmaken dat het de schuld van de man met het fluitje is. En het straffe is: hij lijkt daar nog in te slagen ook. Het grote Real Madrid stelt zich op als een klein provincieclubje telkens het tegen Barcelona uitkomt. We hakken erop los en als we bestraft worden, is het omdat de scheids tegen ons is. De schaamte en de trots van een club met de meeste Europacup I-overwinningen ver voorbij.

Messi
De knieën, enkels, zelfs vingers van Messi kregen het gisteren weer hard te verduren. Het mag een wonder heten dat de kleine Argentijn überhaupt in staat is 50 wedstrijden per jaar blessurevrij te spelen. Misschien zit hierboven toch ergens iemand die zich ontfermt over Leo. Iemand die het goede beschermt tegen het kwade. Want wat het zo mooi maakt, is dat Messi, na een voor zijn standaard erg middelmatige match, dan wel nog voor zichzelf de ruimte creëert, het overzicht en de technische kwaliteit heeft om de bal prachtig over de gehele Madrileense defensie te leggen en zo Abidal de 1-2 voor te schotelen. Als er een kerk was voor de beschermengel van de Gouden Bal, ik ging er een grote kaars branden.

Demba Ba, speler van de maand in de Premier League

Om de x aantal jaar passeert er op de Belgische velden eens zo’n speler waarvan je al na één minuut weet “deze jongen gaat het ver brengen”. In Moeskroen hadden we er ook zo eentje. Neen, niet Mbo of Emile Mpenza, niet Pieroni, niet Jestrovic, niet Lemoine, niet Blondel. Begrijp me niet verkeerd, allen erg getalenteerde spelers die zeker de top in België konden of kunnen spelen. Maar in een grote Europese competitie meedraaien, laat staan uitblinken? Neen, dat zat er nooit in.

Moeskroen
Demba Ba, dat was er wel zo eentje. Ba kwam in 2006 bij Moeskroen toe als een voor de gewone man volstrekt onbekende speler. Toch heerste er een spanning onder de supporters bij de eerste thuismatch van het seizoen omdat we hadden gelezen over zijn exploten in wat oefenmatchen. Ba ontgoochelde niet. In de eerste drie wedstrijden wist hij telkens de weg naar doel te vinden en stonden we mee aan de leiding. Moeskroen had een parel te pakken, een waanzinnig fonkelende parel. De supporters droomden al van een wonderseizoen. Helaas sloeg het noodlot toe in de thuismatch tegen Roeselare. Beenbreuk en aan de kant voor de rest van het seizoen. Ba vocht terug en kwam zes speeldagen voor het einde van de competitie terug. In alle zes wist hij te scoren. Wat als…

Hoffenheim
In augustus 2007 werd hij voor een recordbedrag, voor Moeskroen althans, verkocht aan de Duitse tweedeklasser TSG 1899 Hoffenheim. De club dwong promotie af naar de Bundesliga en kende een fenomenaal eerste seizoen waarin ze lang op kop stonden. Ba miste slechts één wedstrijd en was samen met ploegmaats Obasi en Ibisevic de revelatie van het seizoen in Duitsland. Ba verhuisde in januari 2011 naar Engeland. Door problemen met zijn medische tests bij Stoke City tekende hij uitendelijk bij West Ham. In amper 12 wedstrijden scoorde hij 7 keer en werd zo nog clubtopschutter van het seizoen. Toch wist West Ham de degradatie niet af te weren.

Newcastle
Ba mocht dankzij een clausule gratis vertrekken bij de Hammers en ging naar Newcastle. In St. James’ Park is hij dit seizoen helemaal ontbolsterd en wordt er zelfs overwogen hem het shirt met het nummer 9 te geven dat sinds Alan Shearer door niemand meer werd gedragen bij de Magpies. Ba zit al aan 15 competitiedoelpunten en moet enkel Robin Van Persie laten voorgaan in de topschutterstand. Newcastle overtreft ook als club alle verwachtingen en staat met Nieuwjaar zevende, in het spoor van Liverpool, Arsenal, Chelsea, Tottenham en de clubs uit Manchester. Gisteren werd hij dan ook terecht verkozen als beste speler van de maand december. De enige speler met een Belgisch verleden die hem dat voordeed, was Peter Odemwingie. Al hebben we er zelf veel te weinig van mogen genieten door zijn blessure, wij in Moeskroen zijn trots op Demba Ba.

Albums van het jaar 2011

Dit zijn de beste albums die vorig jaar zijn uitgekomen.

1.Ryan Adams Ashes & Fire
2 Fleet Foxes Helplessness Blues
3 PJ Harvey Let England Shake
4 EMA Past Life Martyred Saints
5 R.E.M. Collapse Into Now
6 Bright Eyes The People's Key
7 Nicolas Jaar Space Is Only Noise
8 Amatorski TBC
9 School Is Cool Entropology
10 Bon Iver Bon Iver
11 Girls Father, Son, Holy Ghost
12 M83 Hurry Up, We're Dreaming
13 The Go! Team Rolling Blackouts
14 The Twilight Singers Dynamite Steps
15 Explosions in the Sky Take Care, Take Care, Take Care
16 Intergalactic Lovers Greetings & Salutations
17 Arctic Monkeys Suck It And Sea
18 Selah Sue Selah Sue
19 Wilco The Whole Love
20 Iron & Wine Kiss Each Other Clean
21 And You Will Know Us By The Trail Of Dead Tao Of The Dead
22 The Decemberists The King Is Dead
23 The Mountain Goats All Eternal Deck
24 My Morning Jacket Circuital
25 Death Cab For Cutie Codes & Keys
26 The Field Looping State Of Mind
27 Smith Westerns Dye It Blonde
28 dEUS Keep You Close
29 Earth Angels of Darkness, Demons of Light 1
30 The Kills Blood Pressures

En daarmee basta!