Peter Doherty, Vooruit Gent, 10 april 2012
“Moeten we hier eigenlijk mee tevreden zijn?” Het leek de grote vraag die op ieders lippen hing na afloop van dit surrealistische concert. Doherty speelde veel langer dan we hadden verwacht. De set duurde van iets voor 22u tot iets voor middernacht. Zeker nadat hij al na een drietal nummers een eerste keer van het podium ging - strompelde zeg maar – zag het er benard uit en zagen we ook vele mensen richting uitgang gaan. Je kan ze amper ongelijk geven. Met hangen en wurgen spartelde Pete zich een weg doorheen openingsnummer Last of the English Roses. Dat gitaar spelen, hoe deed je dat ook alweer? In vergelijking met voorgaande soloconcerten van het Engelse rockicoon leken we af te stevenen op een nieuw debacle zoals in Trix, lichtjaren verwijderd van die magische keer in 2009 op de Lokerse Feesten. Dat Time for Heroes standhield, heeft meer te maken met de kwaliteit van deze tijdloze Libertines-klassieker dan met de performance ervan.
En toch … Pete kwam terug en leek gaandeweg steeds wakkerder, nuchterder, geconcentreerder (schrappen wat niet past) te worden. Er kwam nog steeds veel gepingel op zijn gitaar aan te pas. Nog steeds nam hij uitgebreid de tijd voor wat dronkemanspraat met de eerste rijen. En nog steeds waren er momenten dat de man op het podium duidelijk in een andere wereld verkeerde. Maar meer en meer slaagde hij er toch in de schoonheid van zijn songs te laten doorschijnen. East of Eden was prachtig. Don’t Look Back Into the Sun en Fuck Forever hadden iedereen mee. En Albion blijft één van de mooiste Engelse popnummers van de laatste 15 jaar. Op het einde leek hij zelfs niet meer van het podium weg te halen. Zijn versterker werd zichtbaar tot Peters verbazing afgelegd, zijn roadie kwam zijn gitaar afnemen en de angst was op de gezichten van de security af te lezen toen Pete zowat de ganse eerste rij suggereerde het podium op te komen.
Die band tussen Doherty en zijn fans is altijd speciaal geweest en blijft dat nog steeds. Maar net daarom is het extra jammer dat hij die trouwe schare fans niet wat meer teruggeeft. Dat de man een geniaal songwriter is, daar is niet de minste twijfel over. Daarom zal ook zijn volgende optreden weer veel volk trekken. En ikzelf zal er zonder de minste twijfel ook weer bij zijn. Maar alstublieft, beste Doherty, probeer het ons eens niet zo moeilijk te maken om je te verdedigen tegenover je criticasters. Ik denk stiekem dat we dat wel verdienen. Volgende keer speel je gewoon weer zoals in Lokeren. Een prachtset, vol prachtnummers, zoals je die in overvloed bij elkaar geschreven hebt, mooi aan elkaar gepraat met je heerlijke cockney humor. Willen we dat afspreken?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten