De albums van 2008, mijn selectie:

1 Portishead Third
2 Bon Iver For Emma, Forever Ago
3 Sigur Rós Med Sud I Eyrum Vid Spilum Endalaust
4 M83 Saturdays = Youth
5 TV on the Radio Dear Science,
6 Conor Oberst Conor Oberst
7 Glasvegas Glasvegas
8 the Gaslight Anthem the '59 sound
9 MGMT Oracular Spectacular
10 Tim Vanhamel Welcome to the Blue House

11 Kings of Leon Only By the Night
12 Sun Kil Moon April
13 My Morning Jacket Evil Urges
14 the Felice Brothers the Felice Brothers
15 the Tallest Man on Earth Shallow Grave
16 Gutter Twins Saturnalia
17 the Verve Forth
18 Okkervil River The Stand Ins
19 One Day as a Lion One Day as a Lion EP
20 Nick Cave Dig Lazarus Dig

21 the Dodo's Visiter
22 Ryan Adams Cardinology
23 No Age Nouns
24 Novastar Almost Bangor
25 Black Mountain In the Future
26 Land of Talk Some Are Lakes
27 British Sea Power Do you Like Rock Music
28 the Last Shadow Puppets the Age of the Understatement
29 Fleet Foxes Fleet Foxes
30 the Black Keys Attack & Release

31 Of Montreal Skeletal Lamping
32 Stars Sad Robot EP
33 Girls In Hawai Plan Your Escape
34 R.E.M. Accelerate
35 Beck Modern Guilt
36 Raconteurs Consolers of the Lonely
37 Flying Lotus Los Angeles
38 Mercury Rev Snowflake Midnight
39 NAS NAS
40 Late of the Pier Fantasy Black Channel

41 the Mountain Goats Heretic Pride
42 Oasis Dig Out Your Soul
43 Sebastien Tellier Sexuality
44 the Black Angels Directions to see a Ghost
45 This Will Destroy You This Will Destroy You
46 Cut Copy In Ghost Colours
47 Horse Feathers House with no Name
48 Stephen Malkmus Real Emotional Trash
49 Albert Hammond Jr Como te llama
50 Lykke Li Youth Novels


Conclusie: Dit jaar heb ik erg veel leren kennen. Voor de top-5 heb ik erg lang moeten nadenken in welke volgorde ik ze zou zetten. Uiteindelijk heeft de live-ervaring het gehaald, vermoed ik, want 3 van de bands uit de top-5 heb ik live gezien, "toevallig" de eerste 3...
Verder bleek er bij de totale rangschikking geen plaats voor groepen waar ik vroeger zo graag naar luisterde als Weezer & dEUS. Ook Guns 'n Roses en Metallica haalden met hun recentste albums niet eens de top-50.
Lijstjestijd, altijd leuk!

Sigur Rós, 16 november 2008, Vorst Nationaal

Vorst is verre van de ideale plek om een band als Sigur Rós te zien. En het Sigur Rós anno 2008 is niet meer de band van vroeger. Ze zijn groter, populairder, anders. Nu we daarmee al de 2 grootste discussiepunten uit de weg geruimd, kunnen we het hebben over wat er eigenlijk echt toe doet: de muziek.

Sigur Rós kende in 2008 een fenomenale stijging in populariteit, onder meer dankzij een vrolijker, meer up-tempo album, gestuurd door 2 succesvolle singles “Gobbledigook” en “Inní mér syngur vitleysingur”. Na meer dan geslaagde co-headliner passages op Werchter en Pukkelpop, betekende dat dan ook dat Sigur Rós dit maar niet in een kleine, intieme zaal stond, waar hun muziek eigenlijk het best tot zijn recht komt, maar in het grote, soms kille Vorst Nationaal. Groots zijn de bands die erin slagen hun muziek aan te passen aan de omstandigheden en het best mogelijke resultaat te halen, groots is Sigur Rós.

De Ijslanders beseften maar al te goed dat fijnere nuances in grote zalen roemloos verloren gaan ergens temidden de geluidsmuur en daarom kwam de band in een kleine bezetting, met zijn vieren, zonder strijkers, zonder fanfare, zonder tierlantijntjes. Eerder op pure kracht. En of het krachtig was! Meteen van bij aanvang wist Sigur Rós gans Vorst te betoveren dankzij het schitterende Agaetis Byrjun-duo “Svefn-g-englar” en “Ný batterí”. De oude fans kregen ‘hun’ nummers, de nieuwe fans wisten meteen wat hun volgende aankoop bij de platenboer zou zijn.

Daarna putte de band meer uit hun recenter werk met afwisselend nog wat oudere nummers uit (), Takk… of zelfs hun debuut Von (het heel mooi herwerkte “Hafsol”). Opvallend hierbij is hoe prachtig de set opgebouwd was, het golfde op en neer, bouwde naar vrolijke hoogtepunten (“Inni mer…”) en atmosferische ‘diepte’punten (“Saeglopur”) om daarna opnieuw vol los te barsten in de afsluiter “Gobbledigook” met grote confetti-kanonnen. Wat overbleef was een grotendeels met verstomming geslagen publiek, op de enkele alternatievelingen die het er moeilijk mee hadden dat hun Sigur Rós hun Sigur Rós niet meer was.

De band kwam bissen met het enige Engelstalige nummer uit hun repertoire (“All Alright”) vanop hun jongste LP en sloot af met het meesterlijke “Popplagio” ofte “Untitled #8”, een nummer dat minutenlang dreigend opbouwt tot de finale uitbarsting waarbij het overdonderende drumspel begeleid werd door een bliksemend lichtspektakel. De band mocht daarna nog 2 keer terugkeren op het podium om het massaal applaudisserend publiek dankbaar te begroeten. En of het verdiend was!

Wat Sigur Rós deed was zoveel meer dan een zeer goed concert. Wat Sigur Rós deed was vele stijlen en invloeden laten samensmelten tot één zorgvuldig uitgekookt geheel. Wat Sigur Rós deed, was massa’s uiteenlopende mensen, leeftijden en smaken samenbrengen en hen laten genieten van hetzellfde spektakel. Wat Sigur Rós deed, was tonen dat ze het ook op een andere manier kunnen, voor ander publiek, onder andere omstandigheden. Wat Sigur Rós deed, was fantastisch.

CHICHEN ITZA

Terwijl de planning van een volgende reis al volop aan de gang is, is het altijd fijn eens terug te blikken wat al geweest is. Eén van de plaatsen die me eeuwig zal bijblijven is de Mexicaanse provincie Yucatán met zijn voornaamste monument Chichén Itzá. Het moet inmiddels bijna 10 jaar geleden zijn dat we daar op bezoek waren, maar toch herinner ik me de aanblik van de reusachtige piramide nog alsof het gisteren was. Vorig jaar is de plaats dan ook terecht verkozen bij de nieuwe wereldwonderen.

Chichen Itza betekent in de taal van de Maya’s zoveel als “aan de monding van de Itza-stroom”. Itza heeft echter niks met water te maken – op het eerste gezicht toch – maar was een belangrijke volksgroep die toen de macht had over het schiereiland Yucatan. Chichen Itza is altijd van regionaal belang geweest sinds het gebouwd werd rond 600 voor Christus, maar was vooral een belangrijke plek rond 900 na Christus toen Yucatan dé toonaangevende regio was in het Maya-rijk en Chichen Itza langs een belangrijke handelsroute lag richting het Mexicaanse vasteland en Centraal-Amerika.

Chichen Itza ligt ook vlakbij de krater Chixculub, wat zoveel betekent als “staart van de duivel”. Geen toevallige naam natuurlijk, want vaak wordt beweerd dat de inslag die hier plaatsvond aan de basis lag van het uitsterven van de dinosauriërs. Rond 1000 na Christus werd Chichen Itza verlaten. Zonder precieze aanleiding. Zonder oorlog. Pas in 1531 kwamen de Spanjaarden onder leiden van Francisco de Montejo erheen en namen Chichen Itza in als hoofdplaats van hun Spaanse Yucatan. Dankzij een opstand van de achtergebleven van Maya’s werd de site echter teruggewonnen en de Spanjaarden werden verdreven.

Het centrum van Chichen Itza is de tempel van Kukulkan (Maya-taal voor Quetzalcoatl). Deze tempel is wat we ons altijd voorstellen als we denken aan Chichen Itza: de piramide met trappen aan de 4 zijden. Op de eerste dag van de herfst en de lente werpt het zonlicht bovenaan een schaduw in de vorm van een slang (Quetzalcoatl) op de grond. Door de trage opgang van de zon lijkt het alsof de slang langzaam op de Kukulkan klimt. Een uniek schouwspel. Verdere merkwaardigheden aan de tempel zijn dat je bovenaan stilletjes kan praten en toch goed verstaanbaar bent voor zij die beneden op grote afstand van je staan. Veel later pas ontdekten de Mexicanen dat deze tempel bovenop een andere piramide werd gebouwd. Verder zijn er nog vele kleinere tempels en piramides op de site aanwezig die allen goed bewaard zijn, in tegenstelling tot massa’s andere toonaangevende tempels van de Maya’s.

Het is soms eens goed erbij stil te staan dat de Maya’s de kalender hebben opgesteld zoals wij die nu nog gebruiken en dat zij qua astrologie en architectuur honderden jaren voorsprong hadden op de West-Europese cultuur die zich toen op een dieptepunt bevond (donkere middeleeuwen, de pest, … ). En toch vonden de Spanjaarden het nodig ganse volkeren, culturen en wijsheden uit te roeien. En toch…de Maya’s leven als volk nog steeds, worden door hun levenswijze veel ouder dan gewone mensen en spreken nog steeds hun eigen Maya-taal. Ondanks onderdrukking, onrecht en afslachting blijven ze trouw aan hun cultuur. Gekendste Maya is ongetwijfeld Rigoberta Menchú. Zij won in 1992 de Nobelprijs voor de Vrede voor haar inzet voor de Maya-bevolking.

Conor Oberst & the Mystic Valley Band

Live in de Botanique (Orangerie) in Brussel op 3 september 2008

Conor Oberst is de man die al een aantal jaren fors aan het duwen is om eeuwige Pearl Jam van de troon te stoten als mijn favoriete artiest. De Bob Dylan van onze tijd brengt onder de noemer Bright Eyes al een jaar of 10 het ene schitterende album na het andere uit en vond nu dit jaar de tijd rijp om onder zijn eigen naam een plaat uit te brengen. Conor trok zich met wat muzikale vrienden terug in Mexico en nam er een plaat op om die titelloos uit te brengen. De vrienden kregen de naam “Mystic Valley Band”, naar de plaats waar ze verbleven in Mexico.

Gisteren was Conor met zijn gezelschap te gast in de zo mooi gelegen Botanique in onze hoofdstad. En of het de moeite was! Bright Eyes-nummers kregen we niet te horen, maar wel zowat het gehele nieuwe album en nog een pak B-kantjes. Opvallend was dat de andere bandleden ook elk een nummertje mochten zingen. Nog opvallender was dat die nummers, naast de door Conor gezongen B-kantjes amper moesten onderdoen voor de albumtracks. Vooral ‘Central City’, gezongen door gitarist Taylor Hollingsworth, bleef hangen. Conor dirigeerde als een waar orkestleider zijn band naar eenzame hoogten. In nummers als ‘Souled Out!!!’, het erg country-aandoende ‘Sausalito’ en vooral ‘I Don’t Want to Die (in a hospital)’, dat de mainset afsloot, zag je elk bandlid zijn steentje bijdragen tot het muzikale geheel dat de kleine, gezellige zaal volledig in zijn macht greep.

Gelukkig is er tijd voor verademing tijdens de rustige nummers… alhoewel, de oprechte emotie en intensiteit die Conor in o.a. ‘Cape Canaveral’ en vooral het wondermooie ‘Lenders in the Temple’ steekt, deden moeiteloos elk haartje op mijn armen rechtkomen. “All the sights and sounds, this little world's too crowded now and there's only one way out: an elevator ride through the tunnel towards the light. And I'm nowhere bound, keep going up and down. Up and down.” Laat er geen misverstand over bestaan, Conor is nog steeds het getormenteerde zieltje van weleer. De pure teenager emoties zijn er wat uit, maar de man van Omaha, Nebraska is dan ook 28. Conor zag er gisteren gezonder uit dan ooit. Hij heeft zijn emoties, depressies en misschien zijn drank –en drugsproblemen beter onder controle. Boosheid, onvrede en dat typische verloren gevoel in deze wereld heeft hij nog steeds, maar Conor uit die gevoelens op een rijpere wereld. Zijn muziek is minder direct, zijn teksten meer symbolisch – een evolutie die zich al een paar Bright Eyes albums op rij doorzet - maar de boodschap is nog steeds dezelfde.

Conor kon moeiteloos anderhalf uur vullen zonder naar zijn vroegere klassiekers te moeten grijpen. Vol overgave bewees hij dat hij klaar is voor een rol bij de allergrootste songwriters en dat de toekomst er rooskleurig uitziet voor de Conor-fans. Al blijft hij het wel liever kleinschalig houden. Ik geef hem 100% gelijk als het betekent hem nog vaker in de Botanique te zien in plaats van – behoedde mij – Vorst. “El cielo es azul, just don’t go telling everyone.” En daarna begaf ik mijn eigen getormenteerde zieltje weer op de E40 en E17 huiswaarts… “There’s nothing that the road cannot heal… “

Setlist: Moab - Sausalito - Get Well Cards - Eagle On A Pole - Central City - Cape Canaveral - Danny C - Lenders In The Temple - I Gotta Reason #1 - I Gotta Reason #2 - NYC - Souled Out - Milk Thistle // Sundown - Everybody's Talkin - Corina, Corina - Hospital - Breezy