Conor Oberst & the Mystic Valley Band

Live in de Botanique (Orangerie) in Brussel op 3 september 2008

Conor Oberst is de man die al een aantal jaren fors aan het duwen is om eeuwige Pearl Jam van de troon te stoten als mijn favoriete artiest. De Bob Dylan van onze tijd brengt onder de noemer Bright Eyes al een jaar of 10 het ene schitterende album na het andere uit en vond nu dit jaar de tijd rijp om onder zijn eigen naam een plaat uit te brengen. Conor trok zich met wat muzikale vrienden terug in Mexico en nam er een plaat op om die titelloos uit te brengen. De vrienden kregen de naam “Mystic Valley Band”, naar de plaats waar ze verbleven in Mexico.

Gisteren was Conor met zijn gezelschap te gast in de zo mooi gelegen Botanique in onze hoofdstad. En of het de moeite was! Bright Eyes-nummers kregen we niet te horen, maar wel zowat het gehele nieuwe album en nog een pak B-kantjes. Opvallend was dat de andere bandleden ook elk een nummertje mochten zingen. Nog opvallender was dat die nummers, naast de door Conor gezongen B-kantjes amper moesten onderdoen voor de albumtracks. Vooral ‘Central City’, gezongen door gitarist Taylor Hollingsworth, bleef hangen. Conor dirigeerde als een waar orkestleider zijn band naar eenzame hoogten. In nummers als ‘Souled Out!!!’, het erg country-aandoende ‘Sausalito’ en vooral ‘I Don’t Want to Die (in a hospital)’, dat de mainset afsloot, zag je elk bandlid zijn steentje bijdragen tot het muzikale geheel dat de kleine, gezellige zaal volledig in zijn macht greep.

Gelukkig is er tijd voor verademing tijdens de rustige nummers… alhoewel, de oprechte emotie en intensiteit die Conor in o.a. ‘Cape Canaveral’ en vooral het wondermooie ‘Lenders in the Temple’ steekt, deden moeiteloos elk haartje op mijn armen rechtkomen. “All the sights and sounds, this little world's too crowded now and there's only one way out: an elevator ride through the tunnel towards the light. And I'm nowhere bound, keep going up and down. Up and down.” Laat er geen misverstand over bestaan, Conor is nog steeds het getormenteerde zieltje van weleer. De pure teenager emoties zijn er wat uit, maar de man van Omaha, Nebraska is dan ook 28. Conor zag er gisteren gezonder uit dan ooit. Hij heeft zijn emoties, depressies en misschien zijn drank –en drugsproblemen beter onder controle. Boosheid, onvrede en dat typische verloren gevoel in deze wereld heeft hij nog steeds, maar Conor uit die gevoelens op een rijpere wereld. Zijn muziek is minder direct, zijn teksten meer symbolisch – een evolutie die zich al een paar Bright Eyes albums op rij doorzet - maar de boodschap is nog steeds dezelfde.

Conor kon moeiteloos anderhalf uur vullen zonder naar zijn vroegere klassiekers te moeten grijpen. Vol overgave bewees hij dat hij klaar is voor een rol bij de allergrootste songwriters en dat de toekomst er rooskleurig uitziet voor de Conor-fans. Al blijft hij het wel liever kleinschalig houden. Ik geef hem 100% gelijk als het betekent hem nog vaker in de Botanique te zien in plaats van – behoedde mij – Vorst. “El cielo es azul, just don’t go telling everyone.” En daarna begaf ik mijn eigen getormenteerde zieltje weer op de E40 en E17 huiswaarts… “There’s nothing that the road cannot heal… “

Setlist: Moab - Sausalito - Get Well Cards - Eagle On A Pole - Central City - Cape Canaveral - Danny C - Lenders In The Temple - I Gotta Reason #1 - I Gotta Reason #2 - NYC - Souled Out - Milk Thistle // Sundown - Everybody's Talkin - Corina, Corina - Hospital - Breezy