Het is een uitstervend ras in de voetballerij, spelers die lang bij dezelfde club blijven. Als renpaarden worden ze verhandeld van het nest van de ene miljonair naar de andere oliemagnaat. Families moeten maar meeverhuizen, kinderen naar nieuwe scholen gaan, nieuwe vriendjes, nieuwe taal, nieuw land, alles nieuw. Het moet nu eenmaal, want papa verdient miljoenen door wat op een balletje te trappen. En de kans om ergens nog net dat tikkeltje meer te gaan verdienen kunnen de meeste stervelingen nu eenmaal niet naast zich neerleggen. Hebzucht zit ingebakken in de mens zoals rozijnen in boterkoeken.
En toch zijn er uitzonderingen die in de loop van hun carrière ongetwijfeld mooie aanbiedingen naast zich neerlegden en trouw bleven aan het thuisnest. Paolo Maldini, geboren in Milaan, getogen in Milaan en zal voor eeuwig geassocieerd worden met de Rossoneri van AC Milaan. Raúl Gonzalez, geboren in Madrid, getogen in Madrid en zal voor eeuwig geassocieerd worden met de Koninklijke van Real Madrid. Beide hebben met hun clubs alles gewonnen wat er te winnen valt en het lijkt dan misschien iet of wat logisch dat ze dan ook geen behoefte hadden andere horizonten op te zoeken, edoch, waarom zijn zij dan bijna een unicum? Het verdient tonnen respect je ganse carrière te wijden aan één team, jouw team. En ook al spelen die twee voor clubs die ik minder graag zie spelen, mijn respect voor beide legenden is er niet minder om.
Het spreekt dan ook vanzelf dat ik lyrisch kan worden over een gelijkaardig geval die wel bij mijn favoriete club speelt. Ryan Joseph Wilson werd op 29 november 1973 geboren in Cardiff, op zijn zesde verhuisde hij met zijn familie naar Manchester waar hij beter bekend is als Ryan Giggs. Giggs sloot zich in 1987 aan bij Manchester United en speelt nu, maar liefst 22 jaar later, nog steeds in het eerste elftal. Mocht alles dit seizoen meezitten voor United, kan Giggs zijn elfde titel, zijn vijfde FA-cup, zijn derde League Cup en zijn derde Champions League winnen. Wat nu al vaststaat, is dat Giggs er sowieso een belangrijke rol in zal spelen. De aalvlugge linkerflankspeler die rechtsachters aller landen nachtmerries bezorgde is verdwenen, maar zijn spelinzicht, eentijdsvoetbal en buitengewone intelligentie zorgen ervoor dat hij uit een sturende rol centraler op het middenveld al even spelbepalend kan zijn als met zijn rushes langs de zijn linkerflank.
Ryan Giggs is op zijn 35ste al even instrumentaal voor het succes van United als Ronaldo of Rooney, het zegt alles over de blijvende motivatie en inzet waarmee Giggs zich scherp houdt. Jammer is wel dat de winger nooit zijn kunsten heeft kunnen tonen op een groot landenkampioenschap. Het is een op foute info gebaseerde mythe dat Giggs ervoor gekozen heeft om voor Wales uit te komen en niet voor Engeland, Giggs is door en door Welsh en verdedigde altijd de kleuren van zijn land. Wellicht één van de grootste spelers die nooit op een WK zal gespeeld hebben.
Als afsluiter nog even die goal. We schrijven 14 april 1999, Man United is op jacht om zowel Champions League, FA Cup en Premier League en treft in de halve finale van de cup Arsenal met die ijzeren verdediging. In de replay komt Arsenal langszij en na een rode kaart voor Roy Keane zou je bijna gaan geloven dat de droom voorbij is voor United. Tot Vieira de bal knullig tot bij Giggs speelde. Kijk, geniet, heb kippenvel, één van de mooiste goals aller tijden door één van de grootste clubiconen aller tijden. It’s a wonderful run from Giggs. Laten we als Man United fans nog zo lang mogelijk van deze levende legende genieten.
dinsdag 17 februari 2009
zondag 1 februari 2009
Niels Albert en de wraak op de boom!
WK Veldrijden, zondag 1 februari 2009, Hoogerheide (NL)
Zaterdag 16 november 2008, we waren erbij op de Superprestige in Gavere. Opschudding voor de start aan de camper van Niels Albert. De jonge renner uit Tremelo was in de opwarming tegen een boom geknald. Zou hij starten? Zou hij niet starten? Toen de ernst van de situatie doorsijpelde, bleek het veel erger dan enkel Gavere. Albert had zijn milt gescheurd en zou tot een maand buiten strijd zijn. De klassementen in de Superprestige en Gazet van Antwerpen-trofee kon hij vergeten. Niels Albert was er kapot van, het seizoen van zijn grote doorbraak, allemaal kapotgesmakt door één boom.
Niels kwam terug op dreef tegen eind december en werd begin januari wellicht enkel door pech geen Belgisch kampioen, nadat hij na een spectaculaire achtervolging op Sven Nys op slechts enkele meters strandde van het wiel van zijn dorpsgenoot. Slechts één doel restte nog, het ultieme doel wel, het WK. Albert werkte in de aanloop naar Hoogerheide enorm hard aan zijn conditie en leek met enkele knappe resultaten een te duchten outsider naast Sven Nys en de voor eigen publiek rijdende Lars Boom.
Niels Albert is een jongen zoals we in Vlaanderen graag hebben. Een werker, een zwoeger, nooit afgevend. Als hij het gas opendraait, is er geen houden meer aan. Als hij wint, is het met panache. Niels houdt van lange ontsnappingen. En bovendien is hij niet op zijn mondje gevallen. Hij draagt zijn hart op de tong en haalt graag eens uit met soms misplaatste uitspraken. Het Vlaamse volk vergeeft hem zijn jeugdzondes graag, dat bewijst zijn alsmaar groeiende populariteit. Een beetje à la de jonge Bart Wellens, maar dan toch weer anders. Niels is een geboren ster.
In Hoogerheide kwam de ultieme beloning. België vs. Nederland. Het Belgische team met al zijn toprenners tegen uitdager Lars Boom, de tank. Al in de tweede ronde profiteerde Albert van wat aarzeling en afstopwerk van Nys om ervandoor te gaan. Enkel medejongere Stybar, de Tsjechische kampioen, leek even in de buurt te komen, maar Albert bleef doorstomen en voor elke seconde vechten. Niemand die hem terug zag. Op Stybar na kreeg niemand hem zelfs nog in het vizier. In zijn eerste WK besteeg Niels meteen het hoogste schavot, hij leek ervoor weggelegd. De Belgische massa vereerde hun nieuwe cyclocrossheld.
Na 10 jaar Wellens-Nys lijkt een nieuwe man klaar te staan een hegemonie uit te bouwen, een nieuwe ster aan het firmament, en of we trots mogen zijn! In de meest typische Vlaamse sport haalt de meest typische Vlaamse jongen het na zo’n onwaarschijnlijke ontsnapping op het terrein van onze aartsvijanden, de Nederlanders, die Lars Boom tot gedoodverfde favoriet hadden uitgeroepen. Voor Albert de ultieme wraak op de boom!
Zaterdag 16 november 2008, we waren erbij op de Superprestige in Gavere. Opschudding voor de start aan de camper van Niels Albert. De jonge renner uit Tremelo was in de opwarming tegen een boom geknald. Zou hij starten? Zou hij niet starten? Toen de ernst van de situatie doorsijpelde, bleek het veel erger dan enkel Gavere. Albert had zijn milt gescheurd en zou tot een maand buiten strijd zijn. De klassementen in de Superprestige en Gazet van Antwerpen-trofee kon hij vergeten. Niels Albert was er kapot van, het seizoen van zijn grote doorbraak, allemaal kapotgesmakt door één boom.
Niels kwam terug op dreef tegen eind december en werd begin januari wellicht enkel door pech geen Belgisch kampioen, nadat hij na een spectaculaire achtervolging op Sven Nys op slechts enkele meters strandde van het wiel van zijn dorpsgenoot. Slechts één doel restte nog, het ultieme doel wel, het WK. Albert werkte in de aanloop naar Hoogerheide enorm hard aan zijn conditie en leek met enkele knappe resultaten een te duchten outsider naast Sven Nys en de voor eigen publiek rijdende Lars Boom.
Niels Albert is een jongen zoals we in Vlaanderen graag hebben. Een werker, een zwoeger, nooit afgevend. Als hij het gas opendraait, is er geen houden meer aan. Als hij wint, is het met panache. Niels houdt van lange ontsnappingen. En bovendien is hij niet op zijn mondje gevallen. Hij draagt zijn hart op de tong en haalt graag eens uit met soms misplaatste uitspraken. Het Vlaamse volk vergeeft hem zijn jeugdzondes graag, dat bewijst zijn alsmaar groeiende populariteit. Een beetje à la de jonge Bart Wellens, maar dan toch weer anders. Niels is een geboren ster.
In Hoogerheide kwam de ultieme beloning. België vs. Nederland. Het Belgische team met al zijn toprenners tegen uitdager Lars Boom, de tank. Al in de tweede ronde profiteerde Albert van wat aarzeling en afstopwerk van Nys om ervandoor te gaan. Enkel medejongere Stybar, de Tsjechische kampioen, leek even in de buurt te komen, maar Albert bleef doorstomen en voor elke seconde vechten. Niemand die hem terug zag. Op Stybar na kreeg niemand hem zelfs nog in het vizier. In zijn eerste WK besteeg Niels meteen het hoogste schavot, hij leek ervoor weggelegd. De Belgische massa vereerde hun nieuwe cyclocrossheld.
Na 10 jaar Wellens-Nys lijkt een nieuwe man klaar te staan een hegemonie uit te bouwen, een nieuwe ster aan het firmament, en of we trots mogen zijn! In de meest typische Vlaamse sport haalt de meest typische Vlaamse jongen het na zo’n onwaarschijnlijke ontsnapping op het terrein van onze aartsvijanden, de Nederlanders, die Lars Boom tot gedoodverfde favoriet hadden uitgeroepen. Voor Albert de ultieme wraak op de boom!
Abonneren op:
Posts (Atom)