AFC Wimbledon: oost west, thuis best!

Wimbledon is een naam die bijna uitsluitend met tennis geassocieerd wordt. Toch heeft het verhaal van locale voetbalclub AFC Wimbledon in zich alle elementen waarom mensen zo van sport houden: tegenslagen en heropstandingen, doorzetting, initiatief, de fans tegen het grote geld en uiteindelijk, het delirium.

Na de Tweede Wereldoorlog kende de bevolking van Londen een enorme boom. Wegens de onvermijdelijke problemen die die bevolkingsgroei met zich meebracht bedacht de regering in 1965 de bouw van een nieuwe stad een 70-tal kilometer ten noordwesten van Londen centrum. Milton Keynes telt op de dag van vandaag een slordige 200.000 inwoners.

Maar een stad in Engeland is natuurlijk pas een echt bloeiende stad als daar ook, minstens één, bloeiende voetbalclub huist. Milton Keynes had dat niet en dus ging men dat, net als de inwoners zelf, elders halen. Er werden vanaf begin jaren zeventig pogingen gedaan om de voetbalclubs van enkele van de talrijke Londense clubs (Charlton Athletic, Wimbledon FC, Crystal Palace) en het naburige Luton Town naar Milton Keynes te trekken. Maar dat mislukte telkens na hevig protest van de locale supporters die zo’n relocatie allerminst goedkeurden.

Toch werd de optie Wimbledon FC nooit helemaal van tafel geveegd. De “Dons” mochten dan wel sportief gezien een sprookjesachtige groei meemaken die hen vanuit het amateurniveau naar de Premier League bracht en hen zelfs in 1988 de FA-cup opleverde tegen het toen machtige Liverpool FC. De club kon die groei financieel niet ondersteunen. Doordat hun eigen stadion, Plough Lane, te klein werd, kregen ze onderdak in het Selhurst Park van Londense buren Crystal Palace. Maar ook dat was onleefbaar en in 2002 ging het bestuur uiteindelijk toch in op het voorstel van Milton Keynes en grote man achter het project, Pete Winkelmann. [Klein tussendoortje: er werd zelfs even gespeeld met het idee naar Dublin te verhuizen.] Na een stevig juridisch getouwtrek werd de verhuis in mei 2002 bekrachtigd door de Engelse FA. De nieuwe club zou de Milton Keynes Dons gaan heten, een verwijzing naar de afkomst van de club.



En precies daar begint het tweede Wimbledon sprookje. De oude supporters van FC Wimbledon waren natuurlijk ziedend. De Engelsen, van nature al mensen die traditie en historie hoog in het vaandel dragen, zagen de ziel van hun club weggeplukt en neergeplant in een club en stad zonder de minste geschiedenis 100 kilometer van hun eigen Plough Lane. Een nieuwe club werd opgericht door de fans, AFC Wimbledon. Na een verhaal van groeipijnen, van afgetrokken punten door amateuristische, administratieve nalatigheden, van een steeds groeiende aanhang, van een Engels record van 78 wedstrijden zonder nederlaag en van vijf promoties in acht jaar staan de enige echte Dons, opgericht en gerund door eigen supporters, nu aan de poorten van het grote-mensen-voetbal, de Engelse League Two (wat overeenstemt met de Belgische vierde klasse). De winnende penalty in de play-off tegen Luton werd als volgt beleefd door de uitzinnige AFC fans. “We’re in the league, we’re in the league, we’re in the ****ing league!!”