Een goede EK-campagne, fantastisch dat we tot de laatste wedstrijd meestreden, Duitsers gedomineerd in aanvangsfase, trots op de Rode Duivels, de groep is geweldig gegroeid, ... LARIE EN APEKOOL! De waarheid is dat we een unieke kans hebben laten liggen om ons te kwalificeren voor de barrages en dat dit voltallig elftal geen stap verder staat. Meer zelfs, we hebben de tweede plaats op een schoteltje in cadeauverpakking met een mooi rood strikje er rond aan onze Turkse vrienden gegeven. Het is dan ook schrijnend dat de pers en publieke opinie volledig verblind lijkt door het optimistische discours van onze bondscoach.
Eerst en vooral is het absoluut geen wereldschokkende prestatie dat we zowaar tot de laatste wedstrijd nog kans maakten. Die laatste wedstrijd was in en tegen Duitsland, momenteel misschien wel het enige land dat Spanje zou aankunnen. Daar moet je dus rekening mee houden en zorgen dat je de zaakjes daarvoor al geregeld hebt. In de rechtstreekse duels met Turkije heeft deze ploeg het volledig laten afweten. Maar zelfs zonder die punten heeft Turkije ons meer dan genoeg kansen geboden om met ruime voorsprong tweede te eindigen. Want laten we onszelf vooral geen blaasjes wijsmaken: dit Turkije was een zwak elftal dat in hun eigen beslissende wedstrijd, thuis, amper kon afstand nemen van voetbaldwerg Azerbeidzjan. Maar neen, tegen Oostenrijk en in Azerbeidzjan laten we ontzettend amateuristisch vier punten schieten. Tel ze erbij en we waren al lang uit zicht. Dan waren extra punten tegen Duitsland en Turkije niet eens nodig.
Bij wie ligt dan de schuld? De spelers? De trainer? Een beetje van beide lijkt me. Het publiek alleszins niet. Dat lijkt zich voor het eerst in bijna een decennium opnieuw volledig achter de ploeg te scharen. Nee, laten we beginnen bij de spelers. Ze zijn nog zo jong, meneer. Wablief? Die Duitse ploeg was jonger dan ons en heeft er al een halve finale WK opzitten. Veel van onze spelers hebben al een sleutelrol gespeeld in het succes van hun teams. Hazard bij Lille, Kompany bij Manchester City, Dembele bij AZ, Vertonghen en Alderweireld bij Ajax, Witsel, Fellaini en Defour bij Standard. Allen zijn al op het punt geweest waar ze die drempel tussen meedoen voor de prijzen en ze effectief ook winnen zijn voorbij gegaan. Gebrek aan ervaring is het flauwste argument dat je kan aanvoeren. De enige die dat gisterenavond mocht zeggen, was Simon Mignolet. Maar net hij was veruit onze beste man op het veld en hield ons van een complete afstraffing. Het wordt dringend tijd dat we wat meer gaan verwachten van onze jongens. Bij hun respectievelijke clubs is aanmodderen niet goed genoeg, daar moeten resultaten volgen en is een goede aanvangsfase alleen niet goed genoeg. Dus waarom bij bij de nationale ploeg wel? Ze brachten nooit hun niveau, ze waren niet goed genoeg en mogen dringend wel eens voor de Rode Duivels laten zien waarom heel de wereld jaloers kijkt naar onze veelbelovende lichting.
De trainer? Ik heb van dichtbij mogen meemaken hoe Leekens topwerk geleverd heeft bij kleinere clubs en hen ver boven hun normale niveau laat uitstijgen. Maar bij topclubs? Het cv van Georges Leekens vertoont een opvallend gebrek eraan. Telkens hij te maken had met grote karakters, faalde hij. Voorbeelden legio. Laat Leekens bondscoach worden van Wales en hij zal ze misschien ook tot de laatste speeldag laten meedoen. Een standbeeld in Cardiff van Mac the Knife. Maar wij mogen de pretentie en arrogantie hebben dat dat niet goed genoeg is. Hoe hij de Hazard-soap volop in de pers uitsmeerde, getuigde van bitterweinig respect. Vraag eens aan Sir Alex Ferguson en José Mourinho of Cristiano Ronaldo en Wayne Rooney zo’n gemakkelijke jongens zijn. Beide gaan ook wel eens boos van het veld bij een vervanging. Maar hun coaches lossen dat weg van alle pers op. Leekens niet. Hij bespeelt de pers als een beroepsmanipulator. En dat kunnen we missen als kiespijn.
Nee, dit moet, kan en zal beter zijn. Omdat die spelers hopelijk ook wel beseffen en horen van de makkers bij hun topclubs dat een WK een unieke belevenis is. En omdat onze kwalificatiegroep voor dat WK nu ook niet zo onoverkomelijk is. Geen enkele van onze tegenstanders is erin geslaagd zich rechtstreeks te plaatsen voor het EK. Servië, Macedonië, Schotland en Wales blijven thuis. Enkel Kroatië mag aan de barrages deelnemen. Voor de pessimisten: het nadeel daaraan is dat al die landen dus iets recht te zetten hebben. Maar als we dan toch even het eeuwige “mathematisch kan het nog” optimisme van Leekens mogen overnemen: wij moeten dus in principe voor geen enkel land onderdoen en weten dat we veel en veel beter kunnen. Groepswinst en rechtstreekse kwalificatie zal ons deel zijn. Steven Martens mag alvast op verkenning naar Brazilië.
woensdag 12 oktober 2011
maandag 13 juni 2011
AFC Wimbledon: oost west, thuis best!
Wimbledon is een naam die bijna uitsluitend met tennis geassocieerd wordt. Toch heeft het verhaal van locale voetbalclub AFC Wimbledon in zich alle elementen waarom mensen zo van sport houden: tegenslagen en heropstandingen, doorzetting, initiatief, de fans tegen het grote geld en uiteindelijk, het delirium.
Na de Tweede Wereldoorlog kende de bevolking van Londen een enorme boom. Wegens de onvermijdelijke problemen die die bevolkingsgroei met zich meebracht bedacht de regering in 1965 de bouw van een nieuwe stad een 70-tal kilometer ten noordwesten van Londen centrum. Milton Keynes telt op de dag van vandaag een slordige 200.000 inwoners.
Maar een stad in Engeland is natuurlijk pas een echt bloeiende stad als daar ook, minstens één, bloeiende voetbalclub huist. Milton Keynes had dat niet en dus ging men dat, net als de inwoners zelf, elders halen. Er werden vanaf begin jaren zeventig pogingen gedaan om de voetbalclubs van enkele van de talrijke Londense clubs (Charlton Athletic, Wimbledon FC, Crystal Palace) en het naburige Luton Town naar Milton Keynes te trekken. Maar dat mislukte telkens na hevig protest van de locale supporters die zo’n relocatie allerminst goedkeurden.
Toch werd de optie Wimbledon FC nooit helemaal van tafel geveegd. De “Dons” mochten dan wel sportief gezien een sprookjesachtige groei meemaken die hen vanuit het amateurniveau naar de Premier League bracht en hen zelfs in 1988 de FA-cup opleverde tegen het toen machtige Liverpool FC. De club kon die groei financieel niet ondersteunen. Doordat hun eigen stadion, Plough Lane, te klein werd, kregen ze onderdak in het Selhurst Park van Londense buren Crystal Palace. Maar ook dat was onleefbaar en in 2002 ging het bestuur uiteindelijk toch in op het voorstel van Milton Keynes en grote man achter het project, Pete Winkelmann. [Klein tussendoortje: er werd zelfs even gespeeld met het idee naar Dublin te verhuizen.] Na een stevig juridisch getouwtrek werd de verhuis in mei 2002 bekrachtigd door de Engelse FA. De nieuwe club zou de Milton Keynes Dons gaan heten, een verwijzing naar de afkomst van de club.
En precies daar begint het tweede Wimbledon sprookje. De oude supporters van FC Wimbledon waren natuurlijk ziedend. De Engelsen, van nature al mensen die traditie en historie hoog in het vaandel dragen, zagen de ziel van hun club weggeplukt en neergeplant in een club en stad zonder de minste geschiedenis 100 kilometer van hun eigen Plough Lane. Een nieuwe club werd opgericht door de fans, AFC Wimbledon. Na een verhaal van groeipijnen, van afgetrokken punten door amateuristische, administratieve nalatigheden, van een steeds groeiende aanhang, van een Engels record van 78 wedstrijden zonder nederlaag en van vijf promoties in acht jaar staan de enige echte Dons, opgericht en gerund door eigen supporters, nu aan de poorten van het grote-mensen-voetbal, de Engelse League Two (wat overeenstemt met de Belgische vierde klasse). De winnende penalty in de play-off tegen Luton werd als volgt beleefd door de uitzinnige AFC fans. “We’re in the league, we’re in the league, we’re in the ****ing league!!”
Na de Tweede Wereldoorlog kende de bevolking van Londen een enorme boom. Wegens de onvermijdelijke problemen die die bevolkingsgroei met zich meebracht bedacht de regering in 1965 de bouw van een nieuwe stad een 70-tal kilometer ten noordwesten van Londen centrum. Milton Keynes telt op de dag van vandaag een slordige 200.000 inwoners.
Maar een stad in Engeland is natuurlijk pas een echt bloeiende stad als daar ook, minstens één, bloeiende voetbalclub huist. Milton Keynes had dat niet en dus ging men dat, net als de inwoners zelf, elders halen. Er werden vanaf begin jaren zeventig pogingen gedaan om de voetbalclubs van enkele van de talrijke Londense clubs (Charlton Athletic, Wimbledon FC, Crystal Palace) en het naburige Luton Town naar Milton Keynes te trekken. Maar dat mislukte telkens na hevig protest van de locale supporters die zo’n relocatie allerminst goedkeurden.
Toch werd de optie Wimbledon FC nooit helemaal van tafel geveegd. De “Dons” mochten dan wel sportief gezien een sprookjesachtige groei meemaken die hen vanuit het amateurniveau naar de Premier League bracht en hen zelfs in 1988 de FA-cup opleverde tegen het toen machtige Liverpool FC. De club kon die groei financieel niet ondersteunen. Doordat hun eigen stadion, Plough Lane, te klein werd, kregen ze onderdak in het Selhurst Park van Londense buren Crystal Palace. Maar ook dat was onleefbaar en in 2002 ging het bestuur uiteindelijk toch in op het voorstel van Milton Keynes en grote man achter het project, Pete Winkelmann. [Klein tussendoortje: er werd zelfs even gespeeld met het idee naar Dublin te verhuizen.] Na een stevig juridisch getouwtrek werd de verhuis in mei 2002 bekrachtigd door de Engelse FA. De nieuwe club zou de Milton Keynes Dons gaan heten, een verwijzing naar de afkomst van de club.
En precies daar begint het tweede Wimbledon sprookje. De oude supporters van FC Wimbledon waren natuurlijk ziedend. De Engelsen, van nature al mensen die traditie en historie hoog in het vaandel dragen, zagen de ziel van hun club weggeplukt en neergeplant in een club en stad zonder de minste geschiedenis 100 kilometer van hun eigen Plough Lane. Een nieuwe club werd opgericht door de fans, AFC Wimbledon. Na een verhaal van groeipijnen, van afgetrokken punten door amateuristische, administratieve nalatigheden, van een steeds groeiende aanhang, van een Engels record van 78 wedstrijden zonder nederlaag en van vijf promoties in acht jaar staan de enige echte Dons, opgericht en gerund door eigen supporters, nu aan de poorten van het grote-mensen-voetbal, de Engelse League Two (wat overeenstemt met de Belgische vierde klasse). De winnende penalty in de play-off tegen Luton werd als volgt beleefd door de uitzinnige AFC fans. “We’re in the league, we’re in the league, we’re in the ****ing league!!”
donderdag 2 juni 2011
PAUL SCHOLES : THE GINGER PRINCE
Beste Paul Scholes,
Eerlijk is eerlijk, het besef dat ik je nooit meer zal kunnen bewonderen op een voetbalveld doet meer pijn dan ik had gedacht. We wisten allemaal dat je het gevecht tegen de tijd nooit kon winnen en jou kennende wisten we ook dat je nooit tevreden zou zijn als tweede keus in de plannen van Sir Alex Ferguson. Dus dat de Champions League finale tegen Barcelona je laatste wedstrijd zou zijn, hadden we ergens wel zien aankomen. Je aankondiging kwam er op een wijze die je zo typeert en zo siert. Kort en bondig. Zowat meteen na die finale. Geen langgerekte zomer van welles nietes. En terwijl je met lof overladen werd door de internationale pers en door collega-topvoetballers, was jij op uitstap met je familie. Ver verwijderd van alle microfoons en camera’s.
DIFFERENT CLASS
Toegegeven Paul, gedurende je eerste jaren bij United was je niet mijn favoriete speler, dat was je Noorse teammaat Ole Gunnar Solskjaer. Jij daarentegen vormde samen met David Beckham, Roy Keane en Ryan Giggs het beste middenveld dat ik ooit heb gezien. Een poster van jullie vier sierde mijn slaapkamer. Jullie hadden alles: werkkracht, passie, inzet, inzicht, loopvermogen, scorend vermogen en boven alles een grote liefde voor de club Manchester United waar je gedurende gans je carrière 150 goals zou maken in 675 wedstrijden. “He scores goals, Paul Scholes” zal nog decennialang weerklinken in de Stretford End, dat kan ik je wel garanderen.
Maar wat ik het allermeest aan je bewonder, is hoe je je spelstijl hebt aangepast aan je leeftijd. Toen je niet meer met dezelfde frequentie die loopacties in de zestien kon maken, veranderde je van een weergaloze aanvallende middenvelder in een iets lager opererende spelverdeler. En hoe! Ik denk dat je zowat elk seizoen het hoogst percentage geslaagde passes had in de Premier League, zelfs dit laatste seizoen nog. Je domineerde wedstrijden zoals bitterweinig middenvelders je ooit hebben voorgedaan. Divide et impera. Het was schrijnend dat de Engelse nationale ploeg je op links deed spelen om toch maar Lampard en Gerrard samen te kunnen zetten. Je gaf er de brui aan in 2004 en won met jouw United nog 4 titels en de Champions League terwijl de Three Lions zich op elk groot tornooi belachelijk maakten. Hadden ze maar…
YOU WANT TO LIVE LIKE COMMON PEOPLE
En nu word je dus trainer bij de jeugd van Manchester United. Geen ambassadeur, geen mediafiguur, gewoon kinderen leren voetballen. Wat benijd ik de jonge spelertjes die van jou zullen leren passen. Maar voor jou verandert er allicht niks. ’s Morgens de kinderen afzetten op school, naar de club gaan, boodschappen doen, praatje maken met de slager, de kinderen terug oppikken en met je gezin de avond doorbrengen. Ik moet denken aan dat interview toen die journalist voor de derde keer vroeg of je echt nooit de verleiding had gevoeld om voor een ander avontuur te kiezen, een andere club, het buitenland, meer geld. “Carrington (het oefencomplex van United) is op een half uurtje van mijn thuis. En met Manchester United winnen we elke week, of toch bijna elke week. Waarom zou ik in godsnaam willen weggaan?” Ik wou dat er meer Paul Scholesen waren. Ferguson verklaarde ooit dat jij zowat de enige bent voor wie nooit een club zich heeft gemeld. Het zou toch verloren moeite geweest zijn.
Ik weet dat je niet van complimenten houdt, maar ik geef je tot slot nog een lijstje mee met voetballers die elk op hun manier verklaard hebben dat jij de beste middenvelder bent van de laatste 20 jaar. Xavi Hernandez, Lionel Messi, Cesc Fabregas, Cristiano Ronaldo, Zinedine Zidane, Marcello Lippi, Ryan Giggs, Roy Keane, Jose Mourinho, Thierry Henry, George Best, Bobby Charlton, David Beckham, Alan Shearer, Michael Owen, Sir Alex Ferguson, Pep Guardiola, Edgar Davids, Patrick Vieira, Luis Figo, Ronaldinho, Juan Sebastian Veron, Andriy Shevchenko, Diego Maradona, Pele. De voetbalwereld beseft nog niet half wat ze verliest. Ik helaas wel. Het ga je goed, Paul.
Eerlijk is eerlijk, het besef dat ik je nooit meer zal kunnen bewonderen op een voetbalveld doet meer pijn dan ik had gedacht. We wisten allemaal dat je het gevecht tegen de tijd nooit kon winnen en jou kennende wisten we ook dat je nooit tevreden zou zijn als tweede keus in de plannen van Sir Alex Ferguson. Dus dat de Champions League finale tegen Barcelona je laatste wedstrijd zou zijn, hadden we ergens wel zien aankomen. Je aankondiging kwam er op een wijze die je zo typeert en zo siert. Kort en bondig. Zowat meteen na die finale. Geen langgerekte zomer van welles nietes. En terwijl je met lof overladen werd door de internationale pers en door collega-topvoetballers, was jij op uitstap met je familie. Ver verwijderd van alle microfoons en camera’s.
DIFFERENT CLASS
Toegegeven Paul, gedurende je eerste jaren bij United was je niet mijn favoriete speler, dat was je Noorse teammaat Ole Gunnar Solskjaer. Jij daarentegen vormde samen met David Beckham, Roy Keane en Ryan Giggs het beste middenveld dat ik ooit heb gezien. Een poster van jullie vier sierde mijn slaapkamer. Jullie hadden alles: werkkracht, passie, inzet, inzicht, loopvermogen, scorend vermogen en boven alles een grote liefde voor de club Manchester United waar je gedurende gans je carrière 150 goals zou maken in 675 wedstrijden. “He scores goals, Paul Scholes” zal nog decennialang weerklinken in de Stretford End, dat kan ik je wel garanderen.
Maar wat ik het allermeest aan je bewonder, is hoe je je spelstijl hebt aangepast aan je leeftijd. Toen je niet meer met dezelfde frequentie die loopacties in de zestien kon maken, veranderde je van een weergaloze aanvallende middenvelder in een iets lager opererende spelverdeler. En hoe! Ik denk dat je zowat elk seizoen het hoogst percentage geslaagde passes had in de Premier League, zelfs dit laatste seizoen nog. Je domineerde wedstrijden zoals bitterweinig middenvelders je ooit hebben voorgedaan. Divide et impera. Het was schrijnend dat de Engelse nationale ploeg je op links deed spelen om toch maar Lampard en Gerrard samen te kunnen zetten. Je gaf er de brui aan in 2004 en won met jouw United nog 4 titels en de Champions League terwijl de Three Lions zich op elk groot tornooi belachelijk maakten. Hadden ze maar…
YOU WANT TO LIVE LIKE COMMON PEOPLE
En nu word je dus trainer bij de jeugd van Manchester United. Geen ambassadeur, geen mediafiguur, gewoon kinderen leren voetballen. Wat benijd ik de jonge spelertjes die van jou zullen leren passen. Maar voor jou verandert er allicht niks. ’s Morgens de kinderen afzetten op school, naar de club gaan, boodschappen doen, praatje maken met de slager, de kinderen terug oppikken en met je gezin de avond doorbrengen. Ik moet denken aan dat interview toen die journalist voor de derde keer vroeg of je echt nooit de verleiding had gevoeld om voor een ander avontuur te kiezen, een andere club, het buitenland, meer geld. “Carrington (het oefencomplex van United) is op een half uurtje van mijn thuis. En met Manchester United winnen we elke week, of toch bijna elke week. Waarom zou ik in godsnaam willen weggaan?” Ik wou dat er meer Paul Scholesen waren. Ferguson verklaarde ooit dat jij zowat de enige bent voor wie nooit een club zich heeft gemeld. Het zou toch verloren moeite geweest zijn.
Ik weet dat je niet van complimenten houdt, maar ik geef je tot slot nog een lijstje mee met voetballers die elk op hun manier verklaard hebben dat jij de beste middenvelder bent van de laatste 20 jaar. Xavi Hernandez, Lionel Messi, Cesc Fabregas, Cristiano Ronaldo, Zinedine Zidane, Marcello Lippi, Ryan Giggs, Roy Keane, Jose Mourinho, Thierry Henry, George Best, Bobby Charlton, David Beckham, Alan Shearer, Michael Owen, Sir Alex Ferguson, Pep Guardiola, Edgar Davids, Patrick Vieira, Luis Figo, Ronaldinho, Juan Sebastian Veron, Andriy Shevchenko, Diego Maradona, Pele. De voetbalwereld beseft nog niet half wat ze verliest. Ik helaas wel. Het ga je goed, Paul.
Abonneren op:
Posts (Atom)