Een goede EK-campagne, fantastisch dat we tot de laatste wedstrijd meestreden, Duitsers gedomineerd in aanvangsfase, trots op de Rode Duivels, de groep is geweldig gegroeid, ... LARIE EN APEKOOL! De waarheid is dat we een unieke kans hebben laten liggen om ons te kwalificeren voor de barrages en dat dit voltallig elftal geen stap verder staat. Meer zelfs, we hebben de tweede plaats op een schoteltje in cadeauverpakking met een mooi rood strikje er rond aan onze Turkse vrienden gegeven. Het is dan ook schrijnend dat de pers en publieke opinie volledig verblind lijkt door het optimistische discours van onze bondscoach.
Eerst en vooral is het absoluut geen wereldschokkende prestatie dat we zowaar tot de laatste wedstrijd nog kans maakten. Die laatste wedstrijd was in en tegen Duitsland, momenteel misschien wel het enige land dat Spanje zou aankunnen. Daar moet je dus rekening mee houden en zorgen dat je de zaakjes daarvoor al geregeld hebt. In de rechtstreekse duels met Turkije heeft deze ploeg het volledig laten afweten. Maar zelfs zonder die punten heeft Turkije ons meer dan genoeg kansen geboden om met ruime voorsprong tweede te eindigen. Want laten we onszelf vooral geen blaasjes wijsmaken: dit Turkije was een zwak elftal dat in hun eigen beslissende wedstrijd, thuis, amper kon afstand nemen van voetbaldwerg Azerbeidzjan. Maar neen, tegen Oostenrijk en in Azerbeidzjan laten we ontzettend amateuristisch vier punten schieten. Tel ze erbij en we waren al lang uit zicht. Dan waren extra punten tegen Duitsland en Turkije niet eens nodig.
Bij wie ligt dan de schuld? De spelers? De trainer? Een beetje van beide lijkt me. Het publiek alleszins niet. Dat lijkt zich voor het eerst in bijna een decennium opnieuw volledig achter de ploeg te scharen. Nee, laten we beginnen bij de spelers. Ze zijn nog zo jong, meneer. Wablief? Die Duitse ploeg was jonger dan ons en heeft er al een halve finale WK opzitten. Veel van onze spelers hebben al een sleutelrol gespeeld in het succes van hun teams. Hazard bij Lille, Kompany bij Manchester City, Dembele bij AZ, Vertonghen en Alderweireld bij Ajax, Witsel, Fellaini en Defour bij Standard. Allen zijn al op het punt geweest waar ze die drempel tussen meedoen voor de prijzen en ze effectief ook winnen zijn voorbij gegaan. Gebrek aan ervaring is het flauwste argument dat je kan aanvoeren. De enige die dat gisterenavond mocht zeggen, was Simon Mignolet. Maar net hij was veruit onze beste man op het veld en hield ons van een complete afstraffing. Het wordt dringend tijd dat we wat meer gaan verwachten van onze jongens. Bij hun respectievelijke clubs is aanmodderen niet goed genoeg, daar moeten resultaten volgen en is een goede aanvangsfase alleen niet goed genoeg. Dus waarom bij bij de nationale ploeg wel? Ze brachten nooit hun niveau, ze waren niet goed genoeg en mogen dringend wel eens voor de Rode Duivels laten zien waarom heel de wereld jaloers kijkt naar onze veelbelovende lichting.
De trainer? Ik heb van dichtbij mogen meemaken hoe Leekens topwerk geleverd heeft bij kleinere clubs en hen ver boven hun normale niveau laat uitstijgen. Maar bij topclubs? Het cv van Georges Leekens vertoont een opvallend gebrek eraan. Telkens hij te maken had met grote karakters, faalde hij. Voorbeelden legio. Laat Leekens bondscoach worden van Wales en hij zal ze misschien ook tot de laatste speeldag laten meedoen. Een standbeeld in Cardiff van Mac the Knife. Maar wij mogen de pretentie en arrogantie hebben dat dat niet goed genoeg is. Hoe hij de Hazard-soap volop in de pers uitsmeerde, getuigde van bitterweinig respect. Vraag eens aan Sir Alex Ferguson en José Mourinho of Cristiano Ronaldo en Wayne Rooney zo’n gemakkelijke jongens zijn. Beide gaan ook wel eens boos van het veld bij een vervanging. Maar hun coaches lossen dat weg van alle pers op. Leekens niet. Hij bespeelt de pers als een beroepsmanipulator. En dat kunnen we missen als kiespijn.
Nee, dit moet, kan en zal beter zijn. Omdat die spelers hopelijk ook wel beseffen en horen van de makkers bij hun topclubs dat een WK een unieke belevenis is. En omdat onze kwalificatiegroep voor dat WK nu ook niet zo onoverkomelijk is. Geen enkele van onze tegenstanders is erin geslaagd zich rechtstreeks te plaatsen voor het EK. Servië, Macedonië, Schotland en Wales blijven thuis. Enkel Kroatië mag aan de barrages deelnemen. Voor de pessimisten: het nadeel daaraan is dat al die landen dus iets recht te zetten hebben. Maar als we dan toch even het eeuwige “mathematisch kan het nog” optimisme van Leekens mogen overnemen: wij moeten dus in principe voor geen enkel land onderdoen en weten dat we veel en veel beter kunnen. Groepswinst en rechtstreekse kwalificatie zal ons deel zijn. Steven Martens mag alvast op verkenning naar Brazilië.
